Duyduk duymadık demeyin. Düşman Çanakkale’ de… Yayılmacı kanlı elleri boğazımızda.
Sıkar ha sıkar… Duyduk duymadık demeyin…
İnancın orkestrasıydı bunun adı. Yedi bölgeden, yedi başlı koç gibi geldiler. Hiçbirinin
gidecek başka bir yeri yoktu. Gitmek isteyeceği başka bir yer de... Kimsenin bir karış
toprağında, bir damla gözyaşında, kör niyetleri yoktu. Topraklarında aç, topraklarında yoksul,
topraklarında cesur, topraklarında korkaktılar. Ama topraklarında mutlu. Bu kadim
toprakların, kadim halklarının yiğit evlatlarıydı hepsi... Cepheye gelişlerinden sadece üç gün
sonra hepsi vatan toprağına emanet oldular... Okulların hiç biri o yıl mezun veremedi.
Gidenler bilir, dünyanın en kızıl gelincikleri Çanakkale’ de açar, dünyanın en dertli ötüşlü
bülbülleri Çanakkale’dedir… Bu acıya, ses, çiçek olmuşlardır.
Bu topraklar kana doymadı be, doymadı… Binlerce civan delikanlı, kök salmadan soldu
gitti… Ateş düşmeyen ocak kalmadı Anadolu’mda… Doymadın be kana, doymadın…