Yana yana; KERBELA’DAN MADIMAK’A….

Kıyımlar vardı Kerbela’dan önce… 
Kıyımlar oldu Kerbela’dan sonra… 
Hem, Habil, Kabil’i öldürmedi mi? Almadı mı kardeşinin canını? Her dönem kardeş kanı dökecek bir kansız çıkmadı mı? Aynı Peygamberin ümmetiyiz diyenler, kıymadı mı Hüseyin’e, Ehli Beytin goncalarına? Dersim de Seyit Rıza’nın öz yeğeni Rayber, Kirvesi Zeynel ile birlikte almadı mı, Alişer’in başını? Üç-beş altına satmadı mı amcasını askerlere?
Maraş'ta, Çorum'da komşuları değil miydi, kardeşçe yaşamak isteyen komşularının kanına susayan? Madımak’ta, ev sahipleri değiller miydi, kardeş sofrası gibi yüreğini açan dostlarımızı ateşe salıp, Kerbela gibi susuz bırakarak katleden? Sizlere bir masal anlatmayacağız. Kabuk tutmayan ortak acılarımızı bir kez daha kanatacağız… Unutmayalım diye…
Utanmasını bilmeyenler adına, bir kez daha utanarak… Kerbela çölünden havalanan turna katarına yoldaş olup; Dersime, Maraşa, Çoruma, Madımağa uğrayıp; dostlarımızın gülüşlerine, göz yaşlarına dokunacağız…
Yarin yanağından gayrı; her yerde, hep beraber diyebilmek adına; insan kalmalı… Ürkek, Serçe kuşlarına döndüğü yüreğimiz. “Çıt” sesine ürker olduk… Sevgi, barış, kardeşlik; küçük
bir ekmek parçasını ufalayıp, serçelere vermek kadar kolay, zahmetsiz, ucuz… İnsanız biz,
insan kalalım…